Aj’ woorden tekot kommen om je gevuul te omschrieven,
weej’ dat d’r meer gebeurt daor ie mit je verstaand niet bi’j kunnen.
As je wat ofneumen wodt daor ie van dochten nooit zonder te kunnen,
weej’ dat alles wat hiel gewoon was, inienen biezunder wodt.
As vlochten veur et onmeenselike de ienige meugelikhied is,
weej’ dat de onwissighied van morgen groter is dan de wissighied van gister.
As de stried om macht ten koste gaot van de vrede,
weej’ zeker dat et zaodtien van twiefel plaant is, mar de hope groter wodt.
En zolange et donkere hatte de hieltied nog naor de zunne dri’jt,
weej’ dat vertrouwen, saemheurighied en volhadding et ontstaon is
van de zwat-gele bloeme.
Sjoukje Oosterloo
